Εδώ λάμπει με τις ερμηνείες της η Cammie Gilbert, ανεβάζοντας το τελικό σύνολο. Το κράμα extreme, ατμοσφαιρικών και prog ήχων, συνεχίζει να επικρατεί ηχητικά, με την συνθετική ικανότητα να φαίνεται πιο συγκροτημένη σε τραγούδια που συνδυάζουν την πολυπλοκότητα με την αμεσότητα και το συναίσθημα. Κυρίως αυτό το τελευταίο, που λείπει σε ένα είδος που γίνεται προκάτ, οι OoS βάζουν ψυχή.
Tο εναρκτήριο "The Soundtrack to My Last Day" και το "The Adorned Fathomless Creation", θυμίζουν πολύ, παλιότερους Opeth. Το "Pray for Fire" και το "To the Sea" είναι από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχουν γράψει, προσθέτοντας blues/soul στοιχεία, κάτι που ταιριάζει και στην φωνή της Cammie, αλλά είναι και μια αισθητική που μπορεί να τους δώσει ποικιλία στο μέλλον. Υπέροχο και το μελαγχολικό ντουέτο με τον Mike Moss (Antimatter) στο "The Colors of Grace". Προς το τέλος νομίζω ότι ο δίσκος κάνει μια μικρή κοιλιά, απόρροια και των αχρείαστα μεγάλων συνθέσεων. Η διασκευή στο "Wolfmoon" των Type O Negative, είναι πετυχημένη, αλλά δεν προσθέτει κάτι.
Κλείνοντας, το "Oceans of Slumber" είναι ένα προσεγμένο και σίγουρα καλό album, με το πανέμορφο εξώφυλλο να του δίνει credits. Αυτό που πιστεύω χρειάζεται για να απογειωθεί το group είναι τραγούδια με όχι απαραίτητα μεγάλες διάρκειες και με λιγότερα ακραία στοιχεία, καθώς τα υλικά για να γράψουν κάτι πραγματικά εντυπωσιακό, τα έχουν. Αυτό βέβαια είναι δική τους επιλογή, καθόλα σεβαστή. Από τους πιο τίμιους δίσκους που άκουσα φέτος, έχει μια ειλικρίνεια που απουσιάζει από την πλειοψηφία των metal κυκλοφοριών.
0 coment�rios: