Στην Ιρλανδία τα τελευταία χρόνια, συντελείται ένας οργασμός από μια σκηνή που ποτέ δεν πέθανε, αλλά επιστρέφει ανά περιόδους, για να μας δώσει μια κλωτσιά στα αχαμνά. Οι Fontaines DC έπαιξαν (και παίζουν) πρωταγωνιστικό ρόλο σ' αυτό, ειδικά λόγω του ντεμπούτου τους.
Κατάφεραν να κάνουν το punk τους να αφορά το mainstream και να μην υπολείπεται σε επικινδυνότητα. Ωστόσο, το "A Hero's Death" για τα δικά μου γούστα είναι πιο ώριμο και πατάει σε πιο post-punk φόρμες, είναι πιο σκοτεινό και προσανατολισμένο. Το σημαντικό είναι ότι κάνουν το rock πάλι συναρπαστικό και επίκαιρο στην εποχή του, γυρνώντας στις ρίζες που το γέννησαν, δηλαδή στον ήχο των υπογείων όπου έφηβοι δοκίμαζαν τις κιθάρες τους και στις pub, όπου η εργατική τάξη διασκέδαζε την οργή της.
Το "A Hero's Death" αφορά περισσότερο κόσμο απ' ότι το "Dogrel", έχει μεγαλύτερη μουσικότητα και λυρισμό. Έχει δουλεμένες μελωδίες και φωνητικές γραμμές. Στο "I Don't Belong", μια γενιά μπορεί να βρει τους στίχους που την εκφράζουν, το "Televised Mind" είναι το εν δυνάμει hit, ενώ τα "Love is the Main Thing" και "Lucid Dream" δίνουν καλλιτεχνικότητα, θυμίζοντας κάπως τους Television. Εξίσου δυνατό το ομώνυμο και προσωπική αδυναμία το σκοτεινό "Living in America", μια οπτική για το ξεθωριασμένο αμερικάνικο όνειρο.
Ο δεύτερος δίσκος των Fontaines DC είναι συμπαγής, δουλεμένος με ένα σύνολο δυνατών τραγουδιών που μέσα από τους αξιόλογους στίχους (απαραίτητη αναφορά), σε βάζει σε σκέψεις, με τρόπο ποιητικό. Είναι μουντό, αστικό και ταυτόχρονα αφήνει μια χαραμάδα φωτός, τόσο όσο χρειάζεται για να μην το βάλεις κάτω. Ιδανικός δίσκος για λίγο πριν χαράξει ή για το σούρουπο. Πιο εσωστρεφής από το "Dogrel", σαν να απαρνιέται την επιτυχία του. Οι Fontaines DC δείχνουν αντανακλαστικά στην επιτυχία του πρώτου τους album και αν έχουν την ίδια συνέχεια και συνέπεια, θα αναφέρονται σε λίγα χρόνια ως κλασικοί.
0 coment�rios: