Οι λύκοι έχουν αλλάξει τόσες φορές, αλλά στην καρδιά τους παραμένουν αδάμαστοι κι ελεύθεροι καλλιτεχνικά, γι' αυτό εκτιμήθηκαν από τους ανοιχτόμυαλους ακροατές που δεν βάζουν ταμπέλες στην μουσική τους. Οι μεταμορφώσεις τους οδηγούν συνεχώς σε πιο ώριμους καλλιτεχικά προορισμούς.
Από τις black metal πρώτες ημέρες, στο avant garde, την electronica/trip hop, τα soundtracks, ακόμα και στα σαλόνια της κλασικής μπήκαν, χωρίς να κάνουν καμία έκπτωση στην ποιότητα και διατηρώντας το στίγμα τους. Το "Assassination of Julius Caesar", ήταν σίγουρα ο πιο mainstream δίσκος τους, αφού πειραματίστηκαν με μια σκοτεινή synth pop. Για πρώτη φορά στην πορεία τους, ο νέος δίσκος δεν μας πιάνει απροετοίμαστους, αφού ακολουθεί το ύφος του προκατόχου του.
Αυτό κάθε άλλο παρά κακό είναι, αφού η τραγουδοποιία και η ατμόσφαιρα στο "Flowers of Evil" είναι δύο παράγοντες που θα κάνουν την ακρόαση απόλαυση. Κομματάρες σαν τα "One Last Dance", "Machine Guns and Peacock Feathers" και "Hour of the Wolf" παίζουν στο repeat στα ηχεία και στο υποσυνείδητο. Τα φωνητικά του Rygg είναι ένας επιπλέον λόγος για να το ακούσεις, ενώ τα πλήκτρα και τα synths χαρακτηρίζονται από καλαισθησία.
Θεματικά το "Flowers of Evil" εξερευνά τον έρωτα, την θλίψη, την τρέλα και την αδυναμία, μέσα από ένα ρομαντικό πρίσμα, ποντάροντας στις λεπτομέρειες. Γι' αυτό θα πρότεινα να το ακούσει κανείς καλύτερα με ακουστικά, ώστε να βυθιστεί πιο μέσα στην κινηματογραφική φύση του. Άλλος ένας ποιοτικός δίσκος από την λυκοπαρέα της Νορβηγίας, έργο με χαρακτήρα και στυλ, από τις αγαπημένες κυκλοφορίες αυτής της παράξενης χρονιάς.
0 coment�rios: