Το αρνητικό είναι ότι με το πέρας των κυκλοφοριών έδειξαν να παγιδεύονται σε μια μανιέρα που ναι μεν, έκανε τους δίσκους τους να μοσχοπουλάνε, ωστόσο λίγο άντεχαν στον χρόνο. Τελευταίο άλμπουμ τους που πραγματικά είχαν κάτι νέο να πουν, ήταν το "Karmacode", όπου η ορμή του "Comalies" βρήκε το αμερικάνικο mainstream του σκληρού ήχου.
Στο "Delirium" και μετά από κάποιες αλλαγές στην σύνθεσή τους, οι Lacuna Coil παρουσιάζονται πιο heavy και πιο δυναμικοί από ποτέ. Οι κιθάρες λοξοκοιτάνε στο νεοφερμένο djent, τα φωνητικά του Andrea Ferro είναι πιο brutal και έχουν μεγαλύτερη συμμετοχή, ενώ η Christina Scabbia κάνει πιο ώριμες ερμηνείες. Και επιτέλους ακούμε συνολικά, περισσότερο νεύρο στο παίξιμό τους,
Η metal πλευρά της μπάντας αναδεικνύεται εντονότερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πιασάρικες μελωδίες και κολλητικά refrains, όπως μας έχουν συνηθίσει άλλωστε. Η ατμόσφαιρα είναι πιο βαριά για τα δεδομένα τους, έχοντας μια δόση παράνοιας, λόγω των εναλλαγών των δύο φωνών, αλλά και της θεματολογίας των στίχων σχετικά με τις ψυχικές ασθένειες (καλά μην περιμένετε και διατριβή). Επίσης οι ρυθμοί είναι εντονότεροι και για πρώτη φορά δεν υπάρχει μπαλάντα.
Ξεχωρίζουν το ομώνυμο, το "The House of Shame", "Blood, Tears, Dust" και "You Love Me 'Cause I Hate You", σε ένα σύνολο που δεν κάνει κοιλιά και αποτελεί ίσως τον καλύτερο δίσκο των Ιταλών εδώ και αρκετά χρόνια. Το "Delirium" είναι πιο σκοτεινό, πιο heavy και ακόμα πιο πιασάρικο, αφού οι Lacuna Coil βρήκαν τον ιδανικό συνδυασμό του βαρύτερου παρελθόντος τους και του εμπορικού παρόντος.
0 coment�rios: