Σίγουρα η φυγή του Portnoy άλλαξε μερικώς την φυσιογνωμία τους, ωστόσο ο Mangini κάνει την δουλειά που πρέπει, αφήνοντας Petrucci και Rudess να δημιουργήσουν. Το "The Astonishing" είναι πράγματι ένα φιλόδοξο έργο, διάρκειας 2,5 ωρών που χώρεσε σε διπλό cd. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να αφομοιωθεί όλη αυτή η μουσική έτσι απλά.
Καταρχάς, πρόκειται για concept δίσκο, πράγμα που σημαίνει ότι θα ακούσεις αρκετά ιντερλούδια και acts, σύμφωνα με τον κάθε χαρακτήρα της ιστορίας. Επιπλέον, ο ήχος είναι εμπλουτισμένος με ορχήστρα, δίνοντας έναν αέρα rock opera. Ο LaBrie κάνει εξαιρετικές ερμηνείες, ίσως τις πιο απαιτητικές της καριέρας του, κυρίως λόγω των χαρακτήρων που πρέπει να αποδόσει διαφορετικά.
Δεν προσεγγίζω το "The Astonishing" με επιπολαιότητα, άλλωστε 2,5 ώρες μουσικής είναι πολλές και αναμφισβήτητα οι Dream Theater πάνε κόντρα στο ρεύμα της εποχής. Αυτό που τα θέλει όλα fast food, που μοιραία δεν έχουμε χρόνο ούτε καν μουσική να ακούσουμε, όπως πρέπει. Ομολογώ ότι η ποικιλία ήχων και οι πολλές ιδέες εντυπωσιάζουν, όπως και η τόλμη του συγκοτήματος.
Αν και όλα μοιάζουν άρτια τοποθετημένα, με όμορφα πλήκτρα, ορισμένα εξαιρετικά κιθαριστικά riffs και πλούσιες ενορχηστρώσεις, δεν μπορώ να πω πως συγκινήθηκα, ούτε μουσικά, ούτε στιχουργικά, αφού η θεματική μου ακούγεται κάπως cheesy. Σαφώς κάποια τραγούδια ξεχωρίζουν, όπως τα "Moment of Betrayal", "Brother Can You Hear Me" και "The Path That Divides", αλλά ελάχιστα σου μένουν συνολικά. Είναι ο μόνος δίσκος των Theater που δεν υπάρχουν δαιδαλώδεις, μεγάλης διάρκειας συνθέσεις, αλλά τα τραγούδια περιορίζονται το πολύ στα 5 λεπτά.
Είναι αριστούργημα το "The Astonishing"; Όχι, όπως δεν είναι και ένα απλό ή κακό άλμπουμ. Σίγουρα είναι η πιο αντιεμπορική κίνηση των Dream Theater και ίσως η πιο "progressive" τα τελευταία χρόνια. Δεν θα το τοποθετήσω με τ' αγαπημένα μου δίπλα στην δισκογραφία τους, αλλά χαίρομαι που παραμένουν δημιοργικοί.
0 coment�rios: