The Elephant Man

Σήμερα θέλω να γράψω για μια αγαπημένη, κλασική ταινία, το "The Elephant Man" του David Lynch. Βρισκόμαστε στην Βρετανία του 19ου αιώνα. Ο δρ. Frederick Treves σε μια περιπλάνησή του, θα ανακαλύψει σε ένα τσίρκο του δρόμου, τον «Άνθρωπο Ελέφαντα». Πρόκειται για τον John Merrick, έναν άντρα βαριά παραμορφωμένο, που ταυτόχρονα πάσχει από μια σπάνια ασθένεια. Ο γιατρός θα αποφασίσει να τον περιθάλψει, δείχνοντας πραγματικό ενδιαφέρον και ένα μάθημα ζωής ξεκινά.

Ο John Merrick αντιμετωπίζεται ως «τέρας» από τον περίγυρο λόγω της ασυνήθιστης πραγματικά παραμόρφωσής του, που λέγεται ότι απέκτησε μετά από ένα ατύχημα που είχε με ελέφαντα η μητέρα του, κατά τον 4ο μήνα της κύησης. Ο Άνθρωπος Ελέφαντας έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από έναν συγγενή του που τον περιφέρει ως θέαμα για να κερδίζει χρήματα. Όταν νοσηλευτεί στην κλινική που εργάζεται ο δρ. Frederick Treves, θα αποκτήσει έναν πραγματικό φίλο.

Η ταινία αυτή είναι ένας λυρικός φόρος τιμής στην ανθρωπιά. Που αυτή την ανθρωπιά την δείχνει το υποτιθέμενο τέρας. Κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη την αγάπη, την ζεστασιά και την αποδοχή.

Ο John Merrick είναι ένας ευαίσθητος και έξυπνος άντρας, με ευγενική ψυχή και ειλικρινή αισθήματα. Απλά ζητά όσα οι υπόλοιποι θεωρούμε δεδομένα, δηλαδή το εξής απλό: Να αντιμετωπίζεται ως άνθρωπος και όχι ως ζώο. Να του αναγνωρίζεται η ανθρώπινη υπόσταση και όσα την συνοδεύουν, δηλαδή η ευφυΐα, τα συναισθήματα, τα όνειρα, το δικαίωμα στην ζωή.

Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών είναι εξαιρετικές, με τον Anthony Hopkins να δίνει ρέστα και τον John Hurt στον ρόλο του Ανθρώπου Ελέφαντα να συγκλονίζει. Η σκηνοθεσία είναι υποβλητική, επίτηδες γυρισμένη ως ασπρόμαυρη, κάτι που της προσθέτει σε ατμόσφαιρα και σκιαγραφεί ακόμα καλύτερα το Λονδίνο.

Η φωτογραφία είναι εφιαλτική προσδίδοντας την αίγλη του κλασικού και μόνο στις επιλογές των γωνιών. Υπέροχη και η μουσική υπόκρουση, μελοδραματική, όπως ταιριάζει με το θέμα της ταινίας.

Είναι μια από τις πιο συγκινητικές ταινίες που μπορεί κανείς να δει. Ο αγώνας για το αυτονόητο –που ποτέ δεν υπάρχει τελικά– η αξιοπρέπεια και η κακία των ανθρώπων, αλλά και το διαρκές αίτημα «είμαι άνθρωπος». Τίποτα δεν πεθαίνει. Ούτε αυτό το κλασικό φιλμ. Ζει στο μυαλό όποιου το δει.