Triptykon-Requiem

Ένας καλλιτέχνης τρέφεται από τις εμμονές του.  Ο Thomas Gabriel Fischer αποτελεί εκ των πρωτοπόρων του σκληρού ήχου, ένας άνθρωπος του οποίου τα σκοτεινά οράματα μας στοιχειώνουν από τις μέρες των Celtic Frost, όταν κι έκανε τον όρο avant garde metal πραγματικότητα. 

Το μεγαλεπήβολο Requiem που ξεκίνησε από το "Into the Pandemonium" το μακρινό 1987 και τελείωσε στο ανυπέρβλητο "Monotheist", ήταν λειψό, αφού ολόκληρο το μεσαίο μέρος έλειπε. Όμως ο Fischer το δούλευε όλα αυτά τα χρόνια και το παρουσίασε ολοκληρωμένο στο Roadburn του 2019, συνοδεία ορχήστρας, σε ένα live που όσοι το έζησαν από κοντά πρέπει να αισθάνονται τυχεροί. Αυτό το ηχητικό ντοκουμέντο περιλαμβάνεται στο άτυπο, νέο album των Triptykon.

Εδώ δεν χωράνε ταμπέλες, ούτε πρέπει να είσαι ταγμένος σε ένα είδος για να εκτιμήσεις το μεγαλείο του. Για την ακρίβεια θα πρέπει να σε αγγίζει γενικότερα το σκοτάδι που έχει υφάνει ο Fischer από την εφηβεία του, αλλά και όλες οι παραφυάδες του που απλώθηκαν στον ακραίο ήχο. Το 32-λεπτο "Grave Eternal" με το οποίο ερχόμαστε για πρώτη φορά σε επαφή, είναι μια επική σύνθεση, μέσα στην οποία συναντάς από doom μέχρι Floyd-ισμούς, ένα μαύρο διαμάντι που δεν προσαρμόστηκε σε κανένα μουσικό ιδιώμα, καθώς ο Fischer έγραψε μουσική για metal όργανα, αλλά και για την ορχήστρα. Η ορχήστρα δεν έχει ρόλο συμπληρωματικό ή απλά να γεμίζει τα κενά. 

Η όλη ακρόαση είναι ένα ταξίδι ενδοσκόπησης στο εσώτερο σκοτάδι, με τα διάφορα όργανα (πνευστά, κρουστά, έγχορδα) και τα γυναικεία φωνητικά να κάνουν την κατάβαση εκεί, αργή, βασανιστική αλλά και ελκυστική. Το Requiem βρίθει από συναίσθημα και δεν ποντάρει σε ψευδείς εντυπωσιασμούς. Αναπτύσσεται στον χρόνο που απαιτείται, αξιοποιεί κάθε πιθανό ήχο, ρίχνει βαριές γοτθικές σκιές και η δομή του, το όλο στήσιμο, είναι υποδειγματικό. Είναι ένας θρίαμβος, ένας κύκλος που κλείνει. Αν αντέξεις την αποπνικτική του ατμόσφαιρα, θα οδηγηθείς σε ένα πένθιμο μεν, larger than life ταξίδι. Ο ορισμός της καλαισθησίας, ο πυρήνας της δημιουργικότητας και η δικαίωση των εμμονών. Η πραγματική Τέχνη.

4,5/5