Οι αγαπημένοι Katatonia μετά από ένα διάλειμμα επιστρέφουν δυναμικά, με έναν δίσκο που τους τοποθετεί ξανά μέσα στην "πόλη του γυαλιού", εκεί που λένε τις πιο ωραίες τους ιστορίες.
Η ηχητική εξέλιξη των Σουηδών είναι αξιοσημείωτη, αφού με το πέρασμα του χρόνου άλλαξαν ύφος, διατηρώντας τον πεσιμισμό και την μελαγχολία που τους χαρακτηρίζει. Για μένα έχουν 2-3 αδιαπραγμάτευτες κορυφές στην δισκογραφία τους και με τα χρόνια διεύρυναν την βάση του κοινού που τους ακολουθεί, άσχετα αν μπορεί να απογοήτευσαν κάποιους από τους παλιούς οπαδούς τους. Έτσι συμβαίνει με όλους τους καλλιτέχνες που δεν ακολουθούν τον ασφαλή δρόμο.
Σαφώς τα τελευταία τους albums ήταν πολύ πιο progressive, με τα χαρακτηριστικά μαυρόψυχα leads να λείπουν. Ως οπαδός τους θα έλεγα πως το "The Fall of Hearts" δεν ήταν ακριβώς απογοήτευση, αλλά όχι αυτό που περίμενα, ειδικά μετά το πολύ καλό "Dead End Kings". Το "City Burials" θα έπρεπε να βγει μετά το "The Great Cold Distance", αφού μοιάζει σαν μια αναπόφευκτη συνέχεια. Θεωρώ πως είναι ότι πιο συμπαγές και ολοκληρωμένο έχουν να μας επιδείξουν από τότε οι Katatonia. Και αν λείπει το κραυγαλέο hit τύπου "My Twin", υπάρχουν πολύ όμορφα τραγούδια σαν τα "The Winter of Our Passing", "City Glaciers" και "Flicker" που φλερτάρουν με το να θεωρηθούν αντίστοιχα. Συναντάμε όμως και συνθέσεις που δίνουν το κάτι διαφορετικό, όπως το "Behind the Blood", που είναι ότι πιο κοντά σε κλασικό metal έχουν γράψει, το συναισθηματικό ντουέτο του "Vanishers", ενώ το "Untrodden" κλείνει με δραματικό τρόπο ένα album που πρέπει πρώτα να το νιώσεις.
Το "City Burials" επιστρέφει στις αστικές ιστορίες, μιλώντας μας για τις αναμνήσεις μας, για όσα ονειρευτήκαμε και για τους δρόμους που περπατήσαμε. Για τα κτίρια που κρύβουν τον ήλιο και τους άγνωστους που περνάνε από δίπλα μας, για την μοναξιά στις πόλεις και τα φώτα από νέον που την καμουφλάρουν. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία και το πιάνο δένουν άψογα, ενώ η φωνή του Renske είναι καλύτερη από ποτέ. Οι Katatonia είναι σαν έναν παλιό φίλο που έχεις χρόνια να δεις. Οικείος και αλλαγμένος ταυτόχρονα. Δεν είναι ακριβώς το συγκρότημα που γνώρισα και αγάπησα, αλλά η ουσία τους παραμένει η ίδια. Και αυτό μου φτάνει και περισσεύει. Ποιοτικό σκοτάδι, που αν αφεθείς μέσα του, βγαίνεις καλύτερος.
Η ηχητική εξέλιξη των Σουηδών είναι αξιοσημείωτη, αφού με το πέρασμα του χρόνου άλλαξαν ύφος, διατηρώντας τον πεσιμισμό και την μελαγχολία που τους χαρακτηρίζει. Για μένα έχουν 2-3 αδιαπραγμάτευτες κορυφές στην δισκογραφία τους και με τα χρόνια διεύρυναν την βάση του κοινού που τους ακολουθεί, άσχετα αν μπορεί να απογοήτευσαν κάποιους από τους παλιούς οπαδούς τους. Έτσι συμβαίνει με όλους τους καλλιτέχνες που δεν ακολουθούν τον ασφαλή δρόμο.
Σαφώς τα τελευταία τους albums ήταν πολύ πιο progressive, με τα χαρακτηριστικά μαυρόψυχα leads να λείπουν. Ως οπαδός τους θα έλεγα πως το "The Fall of Hearts" δεν ήταν ακριβώς απογοήτευση, αλλά όχι αυτό που περίμενα, ειδικά μετά το πολύ καλό "Dead End Kings". Το "City Burials" θα έπρεπε να βγει μετά το "The Great Cold Distance", αφού μοιάζει σαν μια αναπόφευκτη συνέχεια. Θεωρώ πως είναι ότι πιο συμπαγές και ολοκληρωμένο έχουν να μας επιδείξουν από τότε οι Katatonia. Και αν λείπει το κραυγαλέο hit τύπου "My Twin", υπάρχουν πολύ όμορφα τραγούδια σαν τα "The Winter of Our Passing", "City Glaciers" και "Flicker" που φλερτάρουν με το να θεωρηθούν αντίστοιχα. Συναντάμε όμως και συνθέσεις που δίνουν το κάτι διαφορετικό, όπως το "Behind the Blood", που είναι ότι πιο κοντά σε κλασικό metal έχουν γράψει, το συναισθηματικό ντουέτο του "Vanishers", ενώ το "Untrodden" κλείνει με δραματικό τρόπο ένα album που πρέπει πρώτα να το νιώσεις.
Το "City Burials" επιστρέφει στις αστικές ιστορίες, μιλώντας μας για τις αναμνήσεις μας, για όσα ονειρευτήκαμε και για τους δρόμους που περπατήσαμε. Για τα κτίρια που κρύβουν τον ήλιο και τους άγνωστους που περνάνε από δίπλα μας, για την μοναξιά στις πόλεις και τα φώτα από νέον που την καμουφλάρουν. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία και το πιάνο δένουν άψογα, ενώ η φωνή του Renske είναι καλύτερη από ποτέ. Οι Katatonia είναι σαν έναν παλιό φίλο που έχεις χρόνια να δεις. Οικείος και αλλαγμένος ταυτόχρονα. Δεν είναι ακριβώς το συγκρότημα που γνώρισα και αγάπησα, αλλά η ουσία τους παραμένει η ίδια. Και αυτό μου φτάνει και περισσεύει. Ποιοτικό σκοτάδι, που αν αφεθείς μέσα του, βγαίνεις καλύτερος.
0 coment�rios: