Θεωρώ ότι οι καλύτερες εποχές τους έχουν περάσει, ωστόσο τόσο καλλιτεχνικά, όσο και εμπορικά προοδεύουν και είναι τίμιοι σ' αυτό που κάνουν. Ο 9ος δίσκος τους, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι επίκαιρος θεματικά, αφού το ζήτημα ανθρώπου και φύσης βρίσκεται στο επίκεντρο. Μουσικά τολμώ να το πω τον πιο φιλόδοξο από την εποχή του "Once", όχι γιατί ανεβαίνει αντίστοιχα επίπεδο, αλλά επειδή είναι ο πρώτος διπλός στην καριέρα τους.
Το πρώτο μισό είναι κλασικό Nightwish, με τραγούδια που περιέχουν όλα τα χαρακτηριστικά του ήχου τους και το δεύτερο είναι instrumental αποκλειστικά. Απουσιάζει το μεγάλο hit, αφού πέρα του "Noise" δεν φαίνεται κάποιο άλλο πιασάρικο. Όμως σε σχέση με τον προκάτοχό του, η μουσική του μεγαλώνει περισσότερο μέσα σου και σε κερδίζει με τον καιρό. Εξαίσιες στιγμές όπως το "Music" και το "Shoemaker" θυμίζουν στο χτίσιμό τους, παλιότερες εποχές. Κάποια είναι τυπικά για το ύφος τους και δεν εντυπωσιάζουν, ενώ όμορφο είναι και το κλείσιμο με το "Endesless" που είναι πιο αργό και τα φωνητικά τα αναλαμβάνει πλήρως ο Marco Hietala. Αυτή που λάμπει όμως, είναι η Floor, η οποία έχει προσαρμοστεί περισσότερο απ' ότι στο "Endless Forms Most Beautiful" και χαρίζει μαγικές ερμηνείες, ανεβάζοντας επίπεδο τα πάντα. Κανείς δεν αμφιβάλλει για τις φωνητικές της δυνατότητες κι εδώ ο Holopainen την αξιοποιεί πλήρως.
Γενικότερα, οι ταχύτητες είναι κυρίως mid tempo και βέβαια η ορχήστρα παρούσα με πιο κεντρικό ρόλο από τις κιθάρες, ενώ και τα πλήκτρα είναι πιο κοντά στην "Century Child" περίοδο. Το δεύτερο μέρος που όπως είπα είναι καθαρά ορχηστρικό, σαφώς είναι μεγαλεπήβολο σαν ιδέα, αλλά προσωπικά με κούρασε ως διάρκεια. Καταλήγοντας, οι Nightwish παραμένουν σε υψηλό status, μας δίνουν μουσική που την χρειαζόμασταν αυτή την περίοδο και είναι ένα ακόμα soundtrack διαφυγής, αν και έχουν γίνει πιο "γήινοι".
0 coment�rios: