Ξεκινώντας από πιο παραδοσιακές doom φόρμες, εξέλιξαν τον ήχο τους, με το "Under Satan's Sun" και φτάνουν στο φετινό τους άλμπουμ, όπου περνάνε σε άλλο επίπεδο. Πλέον ο ήχος τους είναι ένας συνδυασμός gothic, doom και παλιομοδίτικου rock. Πιο συγκεκριμένα, έτσι θ'ακούγονταν οι Ghost αν έβαζαν Type O Negative στοιχεία στο χαρμάνι τους.
Το "Bloodletting on the Kiss" με το οποίο ανοίγει ο δίσκος θυμίζει αρκετά την παρέα του Peter Steele με ολίγη από Marilyn Manson, ενώ στα ίδια μονοπατια συνεχίζει και το "Lights Come Alive". Στο "The Reaper Comes" η ατμόσφαιρα γίνεται πιο μαύρη ακόμα, με δυσοίωνο ρυθμό. Τα πλήκτρα παίζουν πιο ενδιαφέροντα θέματα από τους προηγούμενους δίσκους και έχουν καθοριστικό ρόλο, χωρίς να φορτώνουν τον ήχο ή να λειτουργούν εις βάρος των riffs.
Το "Messalina" έχει την συνταγή ενός καλού κλασικού goth κομματιού, ενώ το "Infinite Gaze to the Sun" είναι γεμάτο με fuzz-αριστές κιθάρες. Από εκεί και πέρα, το μοτίβο των συνθέσεων επαναλαμβάνεται κατα΄κάποιον τρόπο, ισορροπώντας ανάμεσα στην dark και την heavy Πλευρά του σχήματος. Το "Shadow Out of Time" πάντως άνετα θα μπορούσε να είναι τραγούδι για ταινία τρόμου.
Χωρίς το "Lovely Sort of Death" να είναι αριστούργημα, μπορεί να παίξει στο repeat καθώς είναι διασκεδαστικό. Οι Bloody Hammers έδωσαν έμφαση στην ατμόσφαιρα και στο βάθος, παρουσιάζοντας το πιο σκοτεινό ως τώρα έργο τους. Metal, ψυχεδέλεια και μυστικισμός, σε ένα μείγμα που θα ικανοποιήσει αυτούς που δεν βάζουν ταμπέλες.
0 coment�rios: