Ήταν αρχές του ’90 όταν η ιδιωτική τηλεόραση μπήκε στους δέκτες και τις οικογενειακές εστίες όλων μας. Ταυτόχρονα εμφανίστηκαν τα life-style περιοδικά, πουλώντας στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης λίγη ψευδαίσθηση πασπαλισμένη με χρυσόσκονη και την υπόσχεση της ευδαιμονίας.
Ο λαικός πολιτισμός είχε πλέον ως αποδεκτούς τρόπους διασκέδασης τα μπουζούκια, την επιθεώρηση και τις βιντεοταινίες. Από τα μέσα της δεκατίας του '80, είχαν μπει οι βάσεις για να μετατραπεί η Αθήνα σε μια πραγματικότητα που σταδιακά διαμορφώνονταν από την εικόνα που πρόβαλαν γι'αυτήν, τα κανάλια. Τα ΜΜΕ ορίσαν την Αθήνα κατ’ εικόνα των προγραμμάτων τους και των συμφερόντων τους, διαχειριζόμενα την ροή όλων των πληροφοριών, κατασκευάζοντας ένα κλίμα συναίνεσης. Η ιστορική πόλη διαβρώθηκε, ονειρεύεται τα περασμένα μεγαλεία της, αλλά οι γκρίζες εικόνες των στενών της και η αφόρητη φτώχεια μαρτυρούν πως δεν είναι η μήτρα του πολιτισμού πια, αλλά ένα παράπηγμα στην βάση της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 έκρυψαν την φούσκα μέσα στην οποία ζούσαμε, την μεγάλωσαν, κάνοντας τους Αθηναίους να πιστεύουν πως ζουν σε δυνατή οικονομικά και ισότιμη πόλη με τις υπόλοιπες ευρωπαικές. Οι Αθηναίοι είναι αυτοί που καταναλώνουν μετά μανίας τα ψέματα, την πόζα, την εικόνα. Μάλιστα τα θεωρούν πλέον απαραίτητα για να διατηρήσουν τα δικά τους ψέματα. Οι κάτοικοι της άλλοτε περήφανης κι εξωστρεφούς πόλης είναι εθισμένοι στις κόπιες της βιομηχανίας του προγράμματος που υπαγορεύει το life-style. Κατασκευασμένα σενάρια για κάθε είδους ορέξεις με κοινό στοιχείο την έλλειψη αυθεντικότητας. Νομίζεις ότι έχεις επιλογές, αλλά στην πραγματικότητα η Αθήνα είναι μια προσομοίωση. Σου προσφέρει προβλέψιμες επιλογές που απλά σε περιμένουν να τις καταναλώσεις. Όλοι έχουν τον ρόλο τους και κανείς δεν παρεκκλίνει.
Οι συμπεριφορές, το ντύσιμο και τα θέματα που προσφέρονται προς συζήτηση, είναι προκαθορισμένα σε τέτοιο βαθμό που όποιος δεν τα υιοθετεί αυτομάτως περιθωριοποιείται. Η όλη κατάσταση απλά δημιουργεί μια ψεύτικη ένταση, απαιτώντας να πάρεις έναν ρόλο και να τον παίξεις καλά για να συντηρήσεις την αθηναϊκή σαπουνόπερα. Στην ουσία αυτό που συμβαίνει είναι να χωρίζονται οι άνθρωποι σε καταναλωτικές υπο-ομάδες που να είναι έτοιμες να καταβροχθίσουν έτοιμες εμπειρίες που άλλοι κατασκεύασαν γι’ αυτούς. Η φαινομενική διαφορετικότητα εξυπηρετεί την ένταση μιας δήθεν διαμάχης μεταξύ mainstream και του και-καλά-underground. Οι «εναλλακτικοί» έχουν το πιστοποιητικό του mainstream. Δεν γίνεσαι αυτόματα διαφορετικό έχοντας στέκι τα Εξάρχεια ή την πλατεία Αγίας Ειρήνης. Η διασκέδαση στην Αθήνα είναι τυπολατρική, τα περισσότερα clubs κατέληξαν σε φωλιές προαγωγών, νονών της νύχτας, βαρόνων ναρκωτικών και ξεπουλημένα μαγαζάκια χορηγών.
Πολλοί κατοικούν στην Αθήνα μόνο λόγω έλλειψης εργασίας και λοιπών κινήτρων στην επαρχία. Η ταυτότητά τους είναι πλασματική και αδιάφοροι για την πόλη που ζουν, μεγαλώνουν την κατάντια της. Ομοίως πρέπει να νιώθουν και οι μετανάστες οι οποίοι συμβιβάζονται με την ταμπέλα του «ξένου» γιατί δεν τους μένει να κάνουν κάτι άλλο.
Οι πολίτες συμβιβαστήκαμε. Η μυρωδιά στο κέντρο της Αθήνας χαρακτηρίζεται από την διαπεραστική οσμή των ούρων και των σκουπιδιών. Μαγαζιά με κατεβασμένα ρολά, σκοτεινά δρομάκια, παρατημένοι δρόμοι, αύξηση των ανθρώπων που επαιτούν, μια εικόνα σαν από χώρα του πρώην ανατολικού μπλοκ, που για δεκαετίες ζούσε με το ψέμα πως είναι ευρωπαική. Η αισθητική του σκυλάδικου και η δυνατότητα να έχεις I-phone όντας άνεργος, δεν συνάδει με την κοινωνική πρόοδο, αλλά με τον εκμαυλισμό.
0 coment�rios: