Πόσο πιστοί είστε εσείς στην αγγέλη; Οι δικοί μας Planet of Zeus δικαιολογημένα έχουν φτιάξει ένα status, όπου κάθε τους κυκλοφορία είναι από τις πλέον αναμενόμενες. Κατόρθωμα δύσκολο για εγχώριο group.
Ο 4ος δίσκος λοιπόν του Πλανήτη Δία, πάει τον ήχο του συγκροτήματος βήματα μπροστά. Τα metal στοιχεία είναι εμφανώς μειωμένα, με λίγες αναφορές, στο εναρκτήριο ομώνυμο και στο καταιγιστικό "Scum Alive". Από εκεί και πέρα η rock επιρροή είναι πολύ πιο έντονη, ενώ ακόμα και ο Μπάμπης έχει "καθαρίσει" τα φωνητικά του. Κιθαριστικά είναι εξαιρετικοί, με τα riffs να κολλάνε
Οι PoZ φρόντισαν να κρατήσουν κάποιες γέφυρες με το "Vigilante", μένοντας "πιστοί στην αγέλη", -ήτοι στον χαρακτήρα τους- αλλά δεν επαναλαμβάνουν εαυτούς. Μελωδικά τραγούδια όπως τα "Devil Calls My Name" και "Your Love Makes Me Wanna Hurt Myself", κλέβουν τις εντυπώσεις με τα refrains τους, αλλά εκεί που φαίνεται η ωρίμανση της μπάντας, είναι τα πιο slow κομμάτια. Συγκεκριμένα, το hard rock-ίζον "Them Nights", το blues "Retreat", το ταξιδιάρικο "Indian Red" και το "White Shroud" είναι από τα καλύτερα που έχουν γράψει και διαφορετικά τόσο με τα υπόλοιπα, όσο και μεταξύ τους. Ακόμα και το κλείσιμο του δίσκου με το instrumental "Athens", το οποίο έχει αρκετά ψυχεδελικά στοιχεία, είναι αρκετά διαφορετικό και δείχνει την διάθεσή τους να πειραματιστούν. Ο συνδυασμός groovy συνθέσεων και southern αναθυμιάσεων, κλασικών rock εμπνεύσεων και δικών τους στοιχείων που εμφανίστηκαν από το "Macho Libre", δημιουργούν ένα πολύ δυνατό μείγμα.
Οι Planet of Zeus δεν επαναπαύονται στην φόρμα τους, αλλά τολμάνε, με έναν δίσκο που μπορεί να διχάσει τους οπαδούς τους και κυρίως αυτούς που περιμένουν ένα ακόμα "Leftovers" ή "Vanity Suit", αλλά κατά την γνώμη μου δεν έχει κανένα νόημα. Εδώ η πλειοψηφία των τραγουδιών είναι κομματάρες και χωρίς το κραυγαλέο hit, καθένα έχει να δώσει, αλλά και το σύνολο είναι πολύ πιο δυνατό από τα 3 προηγούμενα άλμπουμς. Έχοντας ακούσει πολλές απανωτές φορές τον δίσκο, η αλήθεια είναι ότι με μπέρδεψε, ίσως γιατί κι εγώ ασυναίσθητα περίμενα συγκεκριμένα πράγματα. Όμως κατέληξα ότι το "Loyal to the Pack" είναι ότι πιο πλήρες έχουν γράψει, ένας rock δυναμίτης, που κουβαλάει φωτιά, αλλά και μελαγχολία.
Το νέο ηχητικό ύφος της μπάντας είναι εξαιρετικό και τα τραγούδια πολύ δυνατά. Έξω από οπαδισμούς και παρωπίδες, εδώ θ' ακούσεις καλή μουσική, ωραία τραγούδια και ένα συγκρότημα που γουστάρει, μα τον Δία!
Ο 4ος δίσκος λοιπόν του Πλανήτη Δία, πάει τον ήχο του συγκροτήματος βήματα μπροστά. Τα metal στοιχεία είναι εμφανώς μειωμένα, με λίγες αναφορές, στο εναρκτήριο ομώνυμο και στο καταιγιστικό "Scum Alive". Από εκεί και πέρα η rock επιρροή είναι πολύ πιο έντονη, ενώ ακόμα και ο Μπάμπης έχει "καθαρίσει" τα φωνητικά του. Κιθαριστικά είναι εξαιρετικοί, με τα riffs να κολλάνε
Οι PoZ φρόντισαν να κρατήσουν κάποιες γέφυρες με το "Vigilante", μένοντας "πιστοί στην αγέλη", -ήτοι στον χαρακτήρα τους- αλλά δεν επαναλαμβάνουν εαυτούς. Μελωδικά τραγούδια όπως τα "Devil Calls My Name" και "Your Love Makes Me Wanna Hurt Myself", κλέβουν τις εντυπώσεις με τα refrains τους, αλλά εκεί που φαίνεται η ωρίμανση της μπάντας, είναι τα πιο slow κομμάτια. Συγκεκριμένα, το hard rock-ίζον "Them Nights", το blues "Retreat", το ταξιδιάρικο "Indian Red" και το "White Shroud" είναι από τα καλύτερα που έχουν γράψει και διαφορετικά τόσο με τα υπόλοιπα, όσο και μεταξύ τους. Ακόμα και το κλείσιμο του δίσκου με το instrumental "Athens", το οποίο έχει αρκετά ψυχεδελικά στοιχεία, είναι αρκετά διαφορετικό και δείχνει την διάθεσή τους να πειραματιστούν. Ο συνδυασμός groovy συνθέσεων και southern αναθυμιάσεων, κλασικών rock εμπνεύσεων και δικών τους στοιχείων που εμφανίστηκαν από το "Macho Libre", δημιουργούν ένα πολύ δυνατό μείγμα.
Οι Planet of Zeus δεν επαναπαύονται στην φόρμα τους, αλλά τολμάνε, με έναν δίσκο που μπορεί να διχάσει τους οπαδούς τους και κυρίως αυτούς που περιμένουν ένα ακόμα "Leftovers" ή "Vanity Suit", αλλά κατά την γνώμη μου δεν έχει κανένα νόημα. Εδώ η πλειοψηφία των τραγουδιών είναι κομματάρες και χωρίς το κραυγαλέο hit, καθένα έχει να δώσει, αλλά και το σύνολο είναι πολύ πιο δυνατό από τα 3 προηγούμενα άλμπουμς. Έχοντας ακούσει πολλές απανωτές φορές τον δίσκο, η αλήθεια είναι ότι με μπέρδεψε, ίσως γιατί κι εγώ ασυναίσθητα περίμενα συγκεκριμένα πράγματα. Όμως κατέληξα ότι το "Loyal to the Pack" είναι ότι πιο πλήρες έχουν γράψει, ένας rock δυναμίτης, που κουβαλάει φωτιά, αλλά και μελαγχολία.
Το νέο ηχητικό ύφος της μπάντας είναι εξαιρετικό και τα τραγούδια πολύ δυνατά. Έξω από οπαδισμούς και παρωπίδες, εδώ θ' ακούσεις καλή μουσική, ωραία τραγούδια και ένα συγκρότημα που γουστάρει, μα τον Δία!
0 coment�rios: