Η Otep Shamaya είναι μια ιδιαίτερη καλλιτέχνις, ακραία μα και ευαίσθητη ταυτόχρονα, με τους δίσκους της να φιγουράρουν πάντα στα charts. Αν και οι τελευταίες της δουλειές δεν με έχουν ενθουσιάσει, παρακολουθώ κάθε της κυκλοφορία.
Στο "Generation Doom" ο συνδυασμός nu metal\hardcore και alternative ήχων βρίσκει την ιδανική στιγμή του. Κι αυτό γιατί τα τραγούδια είναι πιο ολοκληρωμένα, υπάρχει περισσότερη ποικιλία,ενώ η Otep δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει όλη την παλέτα των επιρροών της. Από το industrial, την rap, μέχρι και τον μοντέρνο rock ήχο, αλλά και το hardcore.
Πολύ δυνατά τραγούδια τα "Feeding Frenzy", "Lords of War" και "Royals", με riffs που παίρνουν κεφάλια, καταιγιστικούς ρυθμούς και γεμάτα ενέργεια. Υπάρχουν όμως και πιο εμπορικές στιγμές, όπως το "In Cold Blood" που έχει πιο rock\ραδιοφωνικό αέρα και το "No Color", αλλά και η μπαλάντα "On the Shore" με την οποία κλείνει ο δίσκος. Πολύ διαφορετικό το "Equal Rights, Equal Lefts" που μου άρεσε με τον hip hop ρυθμό του και το αισθαντικό "Lie". Τσαντισμένα ξεσπάσματα, ωραίες εναλλαγές, φωνητικές ακροβασίες από την Otep, γκάζια, αλλά και συναισθηματισμοί. Μια συνταγή που αν και δοκιμασμένη, εδώ είναι πιο σφιχτή, περισσότερο ξεκάθαρη και δυνατή.
Χωρίς να είμαι οπαδός τους, το "Generation Doom" με ικανοποίησε. Χωρίς φανφάρες, χωρίς εμφανή fillers, προσανατολισμένο στα τραγούδια. Αν και εδώ λείπουν οι πειραματισμοί του παρελθόντος, πιστεύω πως τόσο οι παλιοί ακόλουθοι του group, όσο και οι νεώτεροι θα γουστάρουν.
Στο "Generation Doom" ο συνδυασμός nu metal\hardcore και alternative ήχων βρίσκει την ιδανική στιγμή του. Κι αυτό γιατί τα τραγούδια είναι πιο ολοκληρωμένα, υπάρχει περισσότερη ποικιλία,ενώ η Otep δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει όλη την παλέτα των επιρροών της. Από το industrial, την rap, μέχρι και τον μοντέρνο rock ήχο, αλλά και το hardcore.
Πολύ δυνατά τραγούδια τα "Feeding Frenzy", "Lords of War" και "Royals", με riffs που παίρνουν κεφάλια, καταιγιστικούς ρυθμούς και γεμάτα ενέργεια. Υπάρχουν όμως και πιο εμπορικές στιγμές, όπως το "In Cold Blood" που έχει πιο rock\ραδιοφωνικό αέρα και το "No Color", αλλά και η μπαλάντα "On the Shore" με την οποία κλείνει ο δίσκος. Πολύ διαφορετικό το "Equal Rights, Equal Lefts" που μου άρεσε με τον hip hop ρυθμό του και το αισθαντικό "Lie". Τσαντισμένα ξεσπάσματα, ωραίες εναλλαγές, φωνητικές ακροβασίες από την Otep, γκάζια, αλλά και συναισθηματισμοί. Μια συνταγή που αν και δοκιμασμένη, εδώ είναι πιο σφιχτή, περισσότερο ξεκάθαρη και δυνατή.
Χωρίς να είμαι οπαδός τους, το "Generation Doom" με ικανοποίησε. Χωρίς φανφάρες, χωρίς εμφανή fillers, προσανατολισμένο στα τραγούδια. Αν και εδώ λείπουν οι πειραματισμοί του παρελθόντος, πιστεύω πως τόσο οι παλιοί ακόλουθοι του group, όσο και οι νεώτεροι θα γουστάρουν.
0 coment�rios: