Ο Joe Bonamassa είναι ένας σπουδαίος κιθαρίστας/τραγουδιστής που γράφει κλασικά τραγούδια στην εποχή μας. Το "Blues of Desperation" μόνο...desperation δεν προκαλεί, αντιθέτως πρόκειται για ένα πολύ κεφάτο και heavy άλμπουμ.
Οι συνθέσεις είναι μία προς μία εξαιρετικές και καλοδουλεμένες, με δυναμικές μελωδίες που έχουν συναίσθημα και refrains που είναι πιασάρικα, αλλά όχι για τις ευκολίες του ραδιοφώνου. Πραγματικά κάθε lead, solo και άρπισμα της εξάχορδης του Bonamassa μαγεύει. Στον 12ο δίσκο του ο αμερικάνος τραγουδοποιός ρέπει περισσότερο προς το rock, με τις κιθάρες να είναι ελαφρώς πιο βαριές. Τα τζαμαρίσματα βέβαια δίνουν και παίρνουν, ενώ όταν πέφτουν οι ταχύτητες, ταξιδεύεις στο Μισισίπι. Η χρήση επιπλέον οργάνων και λίγων "μαύρων" φωνητικών εμπλουτίζουν όπως πρέπει.
Ο δίσκος σφύζει από rock n roll ενεργητικότητα και φρεσκάδα, ενώ πατάει πάνω σε όλες τις σχολές των blues. Επίσης αν και ο Bonamassa είναι παίχτης θεαματικός, με τα solos να δίνουν και να παίρνουν, δεν θυσιάζεται στον βωμό των βιρτουόζων, αλλά ξέρει να γράφει κομματάρες. Από τα πιο up tempo "This Train", "Mountain Climbing" και "You Left Me Nothin' But the Bill and the Blues", στα "Drive" και "No Good Place for the Lonely" όπου η americana και η country συναντούν τις κλασικές μπαλάντες, όλα είναι προσεκτικά διαλεγμένα και σωστά τοποθετημένα. 11 χορταστικά τραγούδια, αλλά και ποιοτικά, που κάνουν το "Blues of Desperation" να ρέει αβίαστα και στο repeat.
Η μυθική επιρροή των blues στην μουσική αναφέρεται σε άλλη εποχή, αλλά ο αμερικάνος μουσικός μας μεταφέρει κάτι από την ξεχασμένη μαγεία της. Για τον γράφοντα, αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος του Joe Bonamassa και ένας από τους καλύτερους κιθαριστικούς δίσκους που θα ακούσεις φέτος. Λατρεμένα blues για όλους, σε έναν δίσκο που σπάνια ακούς όμοιούς του, ειδικά στις μέρες μας.
0 coment�rios: