Για τα γούστα μου, τα "The Plague Within" και "Medusa" ήταν απογοητευτικά, αφού παρατήρησα μια επιτηδευμένη επιστροφή στον ήχο με τον οποίο μας συστήθηκαν. Το "Obsidian" μετά από 2 μέτριους δίσκους, έγινε αποδεκτό με μεγαλύτερη επιείκεια. Θα έλεγα ότι αποτελεί μια σύνοψη των μέχρι τώρα μεταμορφώσεών τους, λίγο gothic, κάποια doom στοιχεία και τα growls που θυμίζουν το μακρινό, ακραίο παρελθόν. Αυτό αν και φαντάζει ένα ιδανικό μείγμα για τους fans, θα έλεγα ότι στερεί από τον δίσκο την συνοχή και εν τέλει την ταυτότητα. Σαφώς ξέρεις ότι ακούς Paradise Lost, αλλά δεν προσφέρει κάτι στην δισκογραφία των Βρετανών.
Το "Darker Thoughts" ανοίγει τον δίσκο, με τα βιολιά και την μελαγχολική χροιά του Holmes να δημιουργούν ένα στοιχειωτικό αποτέλεσμα. To refrain βέβαια πάλι επαναφέρει τα brutal φωνητικά, κάτι που στην συγκεκριμένη περίπτωση ταίριαζε. Το "Fall from Grace" είναι ένα τυπικό κομμάτι της τελευταίας περιόδου, ενώ το"Ghosts" έχει μια Sisters of Mercy αύρα, ίσως το καλύτερο τραγούδι του δίσκου. Τα "Devil Embraced" "Forsaken" και "Serenity" επαναφέρουν τις πατέντες του "The Plague Within", με περισσότερη όμως αισθητική από τα "Symbol of Life" "Paradise Lost". Πολύ καλό και το "Ending Days", ενώ ενδιαφέρον έχει το "Hope Dies Young", όπου οι gothic σκιές από τα '80s επιστρέφουν.
Τα leads του Mackintosh κλέβουν την παράσταση, τα πλήκτρα έχουν μεγαλύτερο ρόλο απ' ότι στο "Medusa" και η μελωδικότερη πλευρά τους κάνει την εμφάνισή της. Συνεχίζω να μην καταλαβαίνω γιατί ο Holmes επιχειρεί να τραγουδάει και με growls, αφού η φωνή του στα βαθιά και τραχιά φωνητικά ανεβάζει πάντα επίπεδο τα τραγούδια και δίνει άλλη αίγλη. Άσε τα καφριλίκια αγόρι μου και κάνε αυτό για το οποίο σε αγαπήσαμε. Οι Paradise Lost παραμένουν μια από τις αγαπημένες μου μπάντες και στο "Obsidian" προσπαθούν να έχουν ένα μεγαλύτερο εύρος απ' ότι στις προηγούμενες κυκλοφορίες. Ισορροπούν στην heavy και την μελωδική πλευρά, έχουν καλύτερα refrains, ενώ και η παραγωγή είναι ανώτερη σε σχέση με το "Medusa". Η ένστασή μου είναι ότι σε κάθε δίσκο οι Lost πάντα είχαν μια φρέσκια ιδέα να μας δώσουν -άσχετα αν θα άρεσε ή όχι-, κάτι που λείπει ως στοιχείο στο "Obsidian". Η ακρόασή του είναι ευχάριστη, ακόμα και τα λιγότερα καλά τραγούδια είναι άνω του μέσου όρου και σίγουρα θα το ακούσω αρκετές φορές μέσα στην χρονιά. Ελπίζω όμως η επόμενη κυκλοφορία τους να έχει περισσότερη φλόγα μέσα της. Από αυτούς που μας καλοέμαθαν, υπάρχουν απαιτήσεις.
0 coment�rios: