Ο ερχομός του Apollo Papathanasio δεν ωφέλησε την μπάντα, καθώς η χροιά της φωνής του δεν ταιριάζει με τον πιο τσαπουκαλαμένο ήχο των Beggars. Ήταν αναμενόμενο ότι θα έπρεπε να συμβούν κάποιες αλλαγές σταδιακά προκειμένου να κολλήσουν καλύτερα η φωνή του Apollo με την vintage στροφή.
Και πράγματι στο "Sunrise to Sundown" έχοντας απομακρυνθεί οριστικά από το stoner, έρχονται πιο κοντά στα '70s, είτε αυτά λέγονται Deep Puprle, είτε Uriah Heep και φαίνεται να ορθοποδούν. Ωραία πλήκτρα, κιθάρες που δεν παίζουν πρωτότυπα θέματα, αλλά είναι κλασικές Amott, rhythm section σφιχτό Και ναι, ο Apollo κάνει καλύτερες ερμηνείες χωρίς να προσπαθεί τόσο πολύ.
Σε τραγούδια σαν το ομώνυμο, το "Diamond Under Pressure", "Lonely Freedom" και "I Turn to Stone" ακούς κάτι από τους παλιούς Spiritual Beggars. Αυτό που λείπει είναι η αλητεία και η αίσθηση ότι μέσα στο χειμαρρώδες στυλ τους, μπορείς ν' ακούσεις το οτιδήποτε. Βέβαια και hammond θ' ακούσεις και τονισμένη ψυχεδέλεια και κάποιες πετυχημένες παντέντες των ίδιων. Τα refrains δεν έχουν την δυναμική για να σου καρφωθούν στο μυαλό, αλλά αυτό τον ρόλο τον έχουν οι κιθάρες και οι γέφυρες.
Το "Sunrise to Sundown" είναι το καλύτερο από τα 3 τελευταία τους με τον Apollo στο μικρόφωνο, αλλά επ' ουδενί δεν μπορεί να φτάσει τα πρώτα τους κλασικά πια, άλμπουμς. Έχει αλλάξει η φυσιογνωμία του group, βάζοντας περισσότερα παλιοροκάδικα στοιχεία, αλλά έχοντας πιο "γυαλισμένο" ύφος. Πιστεύω πως ο δίσκος θα περάσει σχεδόν απαρατήρητος καθώς η σύγκριση με το παρελθόν είναι αναπόφευκτη, ωστόσο αποτελεί ένα ενθαρρυντικό βήμα για να επιστρέψουν σε σπουδαίες δουλειές.
0 coment�rios: