Στα δικά μου αυτιά το συγκρότημα μπορεί να θεωρηθεί κλασικό, καθώς και ποιοτικά έργα προσφέρει και προοδεύει σε κάθε του άλμπουμ. Στο "Lord of Misrule"το αμάγαλμα από doom, '70s rock και ψυχεδέλειας παραμένει βασικός πυρήνας του ήχου, με το υπέροχο φλάουτο αλα Ian Anderson, να χρωματίζει υπέροχα τα σφιχτά riffs και τις μελωδικές γραμμές.
Το συγκρότημα δεν έχει αλλάξει κάτι και ακολουθεί πετυχημένα τα δικά του βήματα, αλλά αυτό δεν πειράζει καθόλου, αφού μιλάμε για πολύ καλά τραγούδια. Από τα εναρκτήρια "The Devil's Widow" και "Loreley", στο ομώνυμο, το "Half Moon Street", μέχρι και το ακουστικό "Things Present, Things Past", δεν θ' ακούσεις ούτε μια μέτρια στιγμή. Οι Sabbath-ικές φόρμες όπως καθιερώθηκαν από το ντεμπούτο τους κιόλας, υπάρχουν, αλλά δεν κυριαρχούν. Το group έχει βελτιωθεί, σε όλους τους τομείς. εκτελεστική ικανότητα, τραγουδοποιία, ακόμα και παραγωγή. Το αποτέλεσμα ακούγεται vintage, αλλά σε καμία περίπτωση επιτηδευμένο.
Οι folk επιρροές των Jethro Tull συναντούν μια περισσότερο ανοιχτή ματιά και καταφέρνουν να σε ταξιδεύουν, όταν πέφτουν οι ταχύτητες. Οι Blood Ceremony είναι ένα συγκρότημα που θα επιβιώσει από το hype του λεγόμενου "occult rock", καθώς γράφει μουσική που έχει τα φόντα να μείνει διαχρονική και κυρίως κάθε δουλειά του είναι προσεγμένη. Οι φίλοι του '70s ήχου ας σπεύσετε, καθώς το "Lord of Misrule" στέκεται περήφανα δίπλα στα "Living With the Ancients" και "The Eldritch Dark". Μόνο που εδώ η βρετανίλα είναι πιο έντονη από ποτέ.
0 coment�rios: